W XIV w. istniał zamek w Strumieniu, który był wielokrotnie przebudowywany. Pierwsze wzmianki o osadnictwie w rejonie Ślemienia pochodzą z XIII wieku. W 1545 r. Jan i Wawrzyniec Komorowscy kupili dobra ślemieńskie, a po śmierci Krzysztofa Komorowskiego w 1608 r. ich syn Aleksander przejął Ślemieńszczyznę. Dobra te były kilkakrotnie sprzedawane i oddawane, a najdłużej były własnością Katarzyny z Komorowskich Grudzińskiej – Lackiej. W 1846 r. dobra ślemieńskie zostały kupione przez hrabiego Aleksandra Branickiego z Suchej. W XIX wieku Ślemień nawiedzały epidemie, a w 1846 r. uwłaszczono chłopów. Po II wojnie światowej dobra upaństwowiono i przeprowadzono reformę rolną. Obecnie Ślemień to gmina położona w Beskidzie Małym, Średnim i Kotlinie Żywieckiej. W gminie tej jest trzy sołectwa: Ślemień, Kocoń i Las. Wieś Ślemień położona jest na wysokości od 405 m n.p.m. do 929 m n.p.m.
Historia wsi Ślemień
Ślemień to wieś, której historia zaczyna się w XIV wieku. W 1608 roku Aleksander Komorowski, właściciel Ślemienia, podzielił swoje państwo na cztery części, jedną z nich otrzymał jego syn o imieniu również Aleksander. W skład państwa ślemieńskiego wchodziły wioski takie jak Ślemień, Gilowice czy Łękawica. Komorowscy intensywnie rozwijali gospodarkę folwarczną, powiększając swoje folwarki drogą wykupu, zajęcia ziemi chłopskiej za długi, zajęcia opuszczonych gospodarstw, zagospodarowania nieużytków należących do dworu itp. Stopniowo zwiększał się ucisk chłopów zmuszanych do odrabiania pańszczyzny oraz obciążanych innymi świadczeniami rzecz dworu.
Katarzyna Komorowska to postać wybitna i wielce zasłużona dla Ślemienia. W 1672 roku doprowadziła do utworzenia parafii w Ślemieniu i sprowadziła z Wielkopolski obraz „Matki Bożej z Dzieciątkiem” wykonany wg kanonów sztuki bizantyjskiej, który z kolei podarowała kościołowi w Rychwałdzie. Obraz ten jest obecnie znany jako „Matka Boska Rychwałdzka”.
W 1798 roku następuje ostateczny podział państwa ślemieńskiego, w wyniku którego w jego granicach pozostają m.in. Ślemień, Kurów, Las, Kocoń, Gilowice i Rychwałdek. Ostatnią właścicielką Ślemienia z rodu Wielopolskich jest Elżbieta z Wielopolskich Wielopolska, która w 1849 roku sprzedała Ślemień hrabiemu Aleksandrowi Branickiemu. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku rozpoczęto tworzenie organizacji samorządowych od podstaw. Po II wojnie światowej upaństwowiono dobra Tarnowskich, zburzono większość zabudowań dworskich i przeprowadzono reformę rolną, która w Ślemieniu spowodowała wzrost rozdrobnienia gruntów.
